S.E.N. - Samotna Egzystencja Nikogo

Gorącą kawa przyjemnie rozlewała się we wnętrzu zmęczonego pracą ciała.

Kobieta odstawiła szklankę z aromatycznym napojem i spojrzała zmęczona na biurko. Kiedy ja to obrobię, pomyślała. Jeszcze tylko,... Jej myśl urwała się w połowie. Odwracając głowę do okna zobaczyła w nim coś  przerażającego. Okna biurowe wychodziły na podwórko kamienicy, która była wyższa od przeciwległej pozwalając zobaczyć kamienicę następnego podwórka. Widoczny budynek był 2,5 piętrową kamienicą mieszkalną. I tam na parapecie poddasza balansował od zewnętrznej strony trzymając się jedną rączką okna chłopiec.  Miał zapewne 5-6 lat  niemal spadał z parapetu. 

Kobieta zaczęła krzyczeć i machać rękoma aby zwrócić na siebie uwagę. 

Po kilku trwających jak wieczność minutach malec dostrzegł ją.

Kobieta machała i wołała aby ten wszedł do domu lecz nie odnosiło to skutku.

Czego ta pani tak machać? Zastanawiał się chłopiec. 

Kotki tak chodzą  i się nie trzymają niczego i ja też tak potrafię.  Myślał chłopiec robiąc kilka kroczków to w jedną to w drugą stronę po zewnętrznej stronie okna.

Wreszcie zmęczony nieco, schował się do mieszkania. 

Mama może wróci przed spaniem pomyślał i poszedł bawić się z kotkami.

....

Dlaczego  nie spadłem?

Dlaczego nadal .....

Chodź,  Chodź  powiedział nastolatek do pięciolatka. 

Pstryk. Kapsel szybko prześiznął się po betonowej trasie.  Chłopiec popatrzył na zawodnika i pstryknął w kolejnego.  Kolarsko-kapslowy wyścig pokoju trwał w najlepsze. Około 5 letni malec z uśmiechem na buzi bawił się samotnie na podwórku.  

Fajnie Ci idzie, powiedział nagle jakiś mężczyzna stojąc nad chłopcem i przypatrując się zabawie. Powiedz mi proszę gdzie  tu jest szewc? Zapytał nieznajomy. 

Chłopiec uniósł się z kucek. Tam proszę Pana powiedzial wskazując  palcem klatkę na końcu podwórka. 

A , no tak.  Dziękuję.  Odparł nieznajomy. Ooo, ale chyba już zamknięty.

Ale dziękuję  Ci. Chcesz może cukierki? Mam ich dużo i chciałbym Ci jakoś podziękować  za pomoc. Powiedział. 

Tak, pewnie,  odparł malec.

Wiesz, ale mam je w domu, chodź  to Ci je dam ochoczo stwierdził mężczyzna.

Malec zawahał się.  Nie, to ja dziękuję.  Odparł. Chodź, dam Ci caaaaałą torbę.  Powiedział  mężczyzna.

Nie, to ja nie chcę odparł lekko wystraszony Chłopiec. Zerwał się na równe nogi i pobiegł do domu....

A może trzeba było pójść?

Może dziś by mnie nie było?

Może nie skrzywdził bym tylu osób?

Nie wył bym jak kretyn?

Jak ja siebie nienawidzę za wszystkie źle decyzje podjęte w życiu!!!!

Jak ja siebie nienawidzę!!!!