S.E.N. - Samotna Egzystencja Nikogo

Nagły wstrząs wyrwał że snu chłopca. 

Niespełna dwuletni malec z przerażeniem otworzył oczy.  W przytłumiony świetle lampy pokój nieco przerażał.

Ciałem chłopca wstrząsały co rusz targnięcia wersalki na której spał.

Zza kotary dobiegały odgłosy szamotaniny.

Nagle zasłona runęła na chłopca zerwana splątanymi w walce ciałami. Krzycząca cisza coraz bardziej przerażała dziecko.

Walcząca ze sobą para nie zwracała uwagi na wyrwanego że snu chłopczyka...

Zlany potem, ugrzęzłym w gardle krzykiem zrywam się z poduszki.

Ciemno.

Cisza.

Rozglądam się po ciemnych ścianach pokoju. Słyszę miarowy oddech śpiącej  obok kobiety. 

Kładę się zwinięty w kłębuszek i mocno owijam mokrą kołdrą. Oddziela mnie ona od świata, od dotyku. Dotyku którego tak bardzo potrzebuję i pragnę. Którego nie biorę. 

Myślami wracam do nocy sprzed prawie pół wieku. Łzy napływają mi do oczu. Bezgłośny szloch rozrywa me wnętrze.

Tęsknota za ciepłymi, opiekuńczymi ramionami przepełnia mnie i wyciska strużki łez.

I to cholerne wspomnienie. Kilka minut z dzieciństwa które prześladują od lat w oczekiwaniu na upragnione, tulące mnie ramiona. 

Jeszcze trochę muszę wytrzymać. By odejść i choćby w samotności wykrzyczeć swój strach sprzed lat. A gdy przyjdzie czas schować się w ramionach...

Nagły wstrząs wyrwał że snu chłopca. 

Niespełna dwuletni malec z przerażeniem otworzył oczy.  W przytłumiony świetle lampy pokój nieco przerażał.

Ciałem chłopca wstrząsały co rusz targnięcia wersalki na której spał.

Zza kotary dobiegały odgłosy szamotaniny.

Nagle zasłona runęła na chłopca zerwana splątanymi w walce ciałami. Krzycząca cisza coraz bardziej przerażała dziecko.

Walcząca ze sobą para nie zwracała uwagi na wyrwanego że snu chłopczyka...

Zlany potem, ugrzęzłym w gardle krzykiem zrywam się z poduszki.

Ciemno.

Cisza.

Rozglądam się po ciemnych ścianach pokoju. Słyszę miarowy oddech śpiącej  obok kobiety. 

Kładę się zwinięty w kłębuszek i mocno owijam mokrą kołdrą. Oddziela mnie ona od świata, od dotyku. Dotyku którego tak bardzo potrzebuję i pragnę. Którego nie biorę. 

Myślami wracam do nocy sprzed prawie pół wieku. Łzy napływają mi do oczu. Bezgłośny szloch rozrywa me wnętrze.

Tęsknota za ciepłymi, opiekuńczymi ramionami przepełnia mnie i wyciska strużki łez.

I to cholerne wspomnienie. Kilka minut z dzieciństwa które prześladują od lat w oczekiwaniu na upragnione, tulące mnie ramiona. 

Jeszcze trochę muszę wytrzymać. By odejść i choćby w samotności wykrzyczeć swój strach sprzed lat. A gdy przyjdzie czas schować się w ramionach...